Pan dr Tomasz Eliasz Wardzała, Prezes Zarządu Fundacji Rozwoju Edukacji, Pracy, Integracji, został nominowany do Nagrody Samorządu Województwa Małopolskiego dla Osób Działających na Rzecz Dobra Innych „Amicus Hominum”, edycja XVI, rok 2021 w kategorii Polityka społeczna i prorodzinna, pomoc osobom z niepełnosprawnościami.
Działalność Pana Tomasza E. Wardzały związana jest z człowiekiem, którego widzi jako podmiot działań. Wychodzi on z założenia, że nie jest dobrze dawać większe znaczenie przymiotnikowi „niepełnosprawny” niż rzeczownikowi „osoba”. Pan Tomasz E. Wardzała tworzył i prowadzi miejsca, które nadają godność osobie (z niepełnosprawnością), przywraca nadzieję na jej pełny udział w życiu społecznym i daje spokój jej opiekunom, pewność, że poradzą sobie, gdy ich zabraknie.
Pan Tomasz E. Wardzała był kierownikiem jednego z warsztatów terapii zajęciowej. Doszedł tam do wniosku, że potrzebny jest nowy. Tak powstało wymyślone przez niego Stowarzyszenie Ich Lepsze Jutro wraz z prowadzonymi formami wsparcia dla dzieci, młodzieży, dorosłych i seniorów z niepełnosprawnościami. Nie zapomniał też o najważniejszym… rodzinie – kluczowym elemencie procesu przywracania sprawności. Zaangażował także środowisko lokalne – rehabilitując je.
Innowacyjność działań Pana Tomasza E. Wardzały polega na podejściu do osób z niepełną sprawnością, w tym intelektualną, jako do osób, które są w stanie samodzielnie lub przy niewielkiej pomocy środowiska prowadzić satysfakcjonujące życie. Menedżerskie, ekonomiczne wykształcenie T. Wardzały kieruje prowadzone przez niego działalności na osiągnięcie sukcesu ekonomicznego, a pasja i wykształcenie pedagogiczne powodują, że dążenie do celów ma ludzką twarz – skupia się na zasobach, na czerpaniu przyjemności, na zwiększaniu stopnia trudności, na pełnej partycypacji podopiecznych w ustalaniu i osiąganiu celów oraz konsumowaniu ich efektów.
Do czasu pandemii średniorocznie 2 osoby z niepełnosprawnością z Warsztatu podejmowały, i utrzymywały, zatrudnienie.
Podejście do każdej osoby z niepełną sprawnością jako do takiej, która może wykonywać pracę, tylko trzeba odpowiednią dla niej znaleźć, powoduje, że Warsztat wytwarza i sprzedaje unikalne pamiątki dla branży turystycznej. Nieszablonowe podejście – obsługiwany przez podopiecznych ploter laserowy, później kolejny – sprawia, że osoby z niepełnosprawnością wyciągane są ze stereotypu „malowania obrazków”, włączane są do procesu wywarzania dóbr o najwyższej jakości – każdy z nich ma swoje pole, za które jest odpowiedzialny, swój etap prac, który jest w stanie wykonać maksymalnie dobrze, aby po połączeniu wszystkich elementów powstał zachwycający klienta produkt.
Osoby z niepełnosprawnością w wymyślonym przez P. Wardzałę Warsztacie nie miały… samochodu do przewozu osób niepełnosprawnych. Innowacją było takie podejście, aby nie wozić uczestników godzinami w busie. Rehabilitacja społeczna, to – w jego rozumieniu – nauczenie najpierw samodzielności i zaradności, po czym zasad współżycia społecznego. Ale nauka społeczeństwa życia z osobami z niepełną sprawnością. Dlatego terapeuci jeździli z uczestnikami autobusami, busami, nawet z miejscowości oddalonych o 25 km od Warsztatu. Teraz jeżdżą już sami. Potrafią dojść do przystanku, wsiąść w odpowiedni autobus, kupić bilet, zachować się w środku komunikacji publicznej. Potrafią zmieniać linie, reagować na niespodziewane sytuacje, radzić sobie w sytuacji gdy pomylą się. Świadomość śmierci opiekunów uczestników Warsztatu daje Panu Wardzale siłę do przekonywania wszystkich do usamodzielniania, stawania się zaradnymi. Początkowo, przy zdecydowanym sprzeciwie, a później przy ogromnej radości z patrzenia na uśmiechnięte dziecko samodzielnie wracające dwoma busami do domu – osiągał cele.
Ciągła zmiana – chęć poszukiwania, próbowania, eksperymentowania, innowacyjności i wyciągania wniosków z doświadczeń – stała się hasłem przewodnim w kierowanym przez P. Wardzałę Warsztacie. Zarówno uczestnicy jak i współpracownicy przygotowywani są do tego, że wszystko przemija, że trzeba mieć oczy szeroko otwarte, patrzeć na to co się dzieje, jakie są reakcje na zmiany i co zmienia się w otoczeniu bliższym i dalszym, aby móc dostosować się do zmian przy jednoczesnym maksymalnie możliwym korzystaniu z nich – odbieranie ich jako szans, a nie zagrożeń. Nieustanne pozyskiwanie środków na ekonomizację działalności – sprawdzanie nowych technik, wyrobów, sprawdzanie rynku oraz reorganizowanie prowadzonej działalności, uruchamianie nowych pracowni (terapii zajęciowej i jednocześnie miejsc aktywizacji zawodowej), wygaszanie mniej atrakcyjnych rynkowo i już niedających takich efektów daje możliwość utrzymania się na rynku i przekształcenia części działalności Warsztatu w przedsiębiorstwo społeczne – co będzie zgodne z rządową Strategią na rzecz Osób z Niepełnosprawnościami 2021-2030. Gdzie inni są nią przestraszeni, Pan Wardzała, widzi jako idealne wpasowanie inicjowanych i kierowanych przez niego działań – jakby przewidział taką możliwość.
Stworzenie miejsc, gdzie osoby z niepełną sprawnością dostają nie opiekę, ale rozumiejącą, wymagającą miłość. Miłość ta nie daje im skrzydeł, ale rozwija je. Miłość ta daje im możliwość samodzielnego życia, pełnego, szczęśliwego, na które mają wpływ, w którym uczą się próbować, korzystać, dawać innym swoją miłość – uczyć ich, każdego dnia pokazać, tak zwanym sprawnym, jak wiele mają do nauczenia się, aby być człowiekiem. Głównym takim miejscem, kierowanym od 2006 przez T. Wardzałę, jest Warsztat Terapii Zajęciowej im. Jana Pawła II w Tarnowie.
